Tags
grzechy cudze, Régula pastoralis, tradycyjny katechizm, upomnienie, upomnienie braterskie, Św. Grzegorz Wielki, Św. Jan Bosko
Clama, ne cesses, quasi tuba exalta vocem tuam, et annuntia pópulo meo scélera eórum, et dómui Jacob peccáta eórum.
„Krzycz na całe gardło, nie przestawaj!
Podnoś głos twój jak trąba!
Wytknij mojemu ludowi jego przestępstwa
i domowi Jakuba jego grzechy!”
(Iz 58, 1)
Wśród uczynków miłosiernych względem duszy znajdujemy i takie:
1. Grzeszących upominać.
2. Nieumiejących pouczać.
A grzechy cudze są takie:
1. Do grzechu radzić.
2. Grzech nakazywać.
3. Na grzech drugich zezwalać.
4. Innych do grzechu pobudzać.
5. Grzech drugich pochwalać.
6. Na grzech drugich milczeć.
7. Grzechu nie karać.
8. Do grzechu drugim pomagać.
9. Grzechu innych bronić.
Miłość „współweseli się z prawdą” – congáudet veritáti (1 Kor 13, 6). Wskazywanie błędu i grzechu nie jest dowolną możliwością – optional. Wskazywanie błędu i grzechu jest obowiązkiem. Wskazywanie błędu i grzechu jest obowiązkiem pasterza, ojca, matki, wychowawcy, katolika.
Egoista nie upomina. Wskazywanie błędu i grzechu jest obowiązkiem miłości i miłosierdzia. Wskazywanie błędu i grzechu jest przejawem odpowiedzialności i miłości pasterskiej. Wskazywanie błędu i grzechu odsłania prawdę i jest punktem wyjścia do korekty, poprawy, zawrócenia z drogi niewłaściwej (ku wiecznemu potępieniu) i obrania drogi właściwej – ku wiecznemu zbawieniu. Miłość wyraża się między innymi w upomnieniu, aby dusze ocalać od błędu, grzechu i potępienia.
Św. Grzegorz Wielki w „Regule pasterskiej” – Régula pastoralis – wyjaśnia: „Słowa skarcenia są jakby kluczem, który odsłania winę, nierzadko nie znaną nawet temu, kto ją popełnił”.
Oczywiście, jak zawsze i wszędzie, tak i tutaj potrzebna jest cnota roztropności, w świetle której, w danych okolicznościach, rozpoznamy – co, komu, kiedy i jak powiedzieć.
Św. Paweł poleca: „Mowa wasza, zawsze miła, niech będzie zaprawiona solą, tak byście wiedzieli, jak należy każdemu odpowiadać” (Kol 4, 6).
A św. Jan Bosko pisał: „Nikt dla zaspokojenia własnych wygód nie zaniedba najściślejszego obowiązku czujności; nikt też dla próżnego względu ludzkiego nie powstrzyma się od upomnienia tego, kogo upomnieć należy. Jeżeli będzie panować prawdziwa miłość, nie będzie się szukało niczego innego, jak tylko chwały Bożej i zbawienia dusz” (List z Rzymu).
Boża nauka. Zobowiązująca!
treści katolickie: sacerdoshyacinthus.com verbumcatholicum.com twitter.com/SacHyacinthus YouTube