„Humiliamini in conspectu Domini”

„Uniżcie się przed Panem”

   (Jk 4, 10)

 

   Uniżenie się człowieka przed Panem Bogiem to centralna kwestia życia człowieka. Uniżenie się człowieka przed Panem Bogiem to centralna kwestia kultury. Uniżenie się człowieka przed Panem Bogiem jest racjonalną adekwatną odpowiedzią wiary na obiektywny stan rzeczy. A obiektywny stan rzeczy jest taki: nasze życie jest darem Pana Boga. Jesteśmy od Pana Boga całkowicie zależni w każdym momencie naszego życia.

   „In manu enim illius et nos et sermones nostri

    et omnis sapientia et operum scientia”

   „W ręku Jego i my, i nasze słowa,

    roztropność wszelka i umiejętność działania” (Mdr 7, 16).

   Co więcej: wszelkie dobro ma swoje źródło w Bogu.

   „Omne datum optimum et omne donum perfectum de sursum est, descendens a Patre luminum, apud quem non est transmutatio nec vicissitudinis obumbratio”.

   „Każde dobro, jakie otrzymujemy, i wszelki dar doskonały zstępują z góry, od Ojca świateł, u którego nie ma przemiany ani cienia zmienności” (Jk 1, 17).

   Racjonalną adekwatną odpowiedzią wiary na ten stan rzeczy jest wdzięczność wobec Pana Boga i uniżenie się przed Panem Bogiem. Centralna kwestia w naszej relacji z Panem Bogiem!

   Pisał przed laty Kard. Joseph Ratzinger: „Liturgia chrześcijańska (…) zgina kolana przed ukrzyżowanym i wywyższonym Panem. To właśnie jest centrum rzeczywistej kultury – kultury prawdy” (Duch liturgii).

   Święci są ludźmi najwyższej racjonalności, realizmu i wiary. Poznają obiektywny stan rzeczy w najgłębszych umocowaniach bytowych – w Bogu! I na ten rozpoznany stan rzeczy odpowiadają adekwatnie: wdzięcznością i uniżeniem się przed Panem Bogiem.

   Św. Maksymilian Maria Kolbe tak się modlił:

   „Uwielbiam Cię, o Trójco Przenajświętsza, o Boże w Trójcy Świętej jedyny, za tak Boskie wyniesienie Niepokalanej.

   I nie będę ustawał, codziennie po przebudzeniu się ze snu, najpokorniej z czołem o ziemię uwielbiać Cię, Boże Trójco, mówiąc trzykrotnie: «Chwała Ojcu i Synowi, i Duchowi Świętemu. Jak była na początku i teraz, i zawsze, i na wieki wieków. Amen»” (Z pism św. Maksymiliana Marii Kolbego).

   To jest sprawa najwyższej doniosłości: codziennie po przebudzeniu się ze snu, klękać z pokorą przed Panem Bogiem. To jest sprawa najwyższej doniosłości: codziennie po przebudzeniu się ze snu, najpokorniej z czołem o ziemię uwielbiać Pana Boga mówiąc trzykrotnie: „Chwała Ojcu i Synowi, i Duchowi Świętemu. Jak była na początku i teraz, i zawsze, i na wieki wieków. Amen”.

   Święci uczą nas uniżenia się przed Panem Bogiem.

   Klękajmy przed Panem Bogiem.

   Codziennie!

 

   * * *

 

Msza Święta:

   13.08.2012: O błogosławieństwo Boże i zdrowie dla rodziny F. i G.