Pierwszą odpowiedzialnością człowieka jest odpowiedzialność za zbawienie własnej duszy. Pan Jezus mówi: „Cóż bowiem za korzyść odniesie człowiek, choćby cały świat zyskał, a na swej duszy szkodę poniósł? Albo co da człowiek w zamian za swoją duszę?” (Mt 16, 26).
Odpowiedzialność ta zakłada podjęcie stosownych decyzji i działań, które do zbawienia duszy prowadzą.
Czasy zamętu powszechnego. Odkształcanie katolickiego depozytu wiary przyjęło już wymiary procederu globalnego. Problem jest nie do ogarnięcia przez jedną duszę. Nie jesteśmy bezpośrednio odpowiedzialni za każde zło, które dzieje się na świecie. Owszem, powinniśmy dokładać starań, aby przez nasze decyzje i działania zło ograniczać, a dobro realizować i krzewić.
W perspektywie odpowiedzialności za zbawienie własnej duszy i w skromnym zakresie naszych możliwości pozostaje taka decyzja: wziąwszy pod uwagę doskonałość tradycyjnego odwiecznego rytu rzymskiego Mszy Świętej, biorę udział wyłącznie w tejże Mszy Świętej. Jeśli jestem duchownym: wziąwszy pod uwagę doskonałość tradycyjnego odwiecznego rytu rzymskiego Mszy Świętej, odprawiam wyłącznie tę Mszę Świętą.
Odkształcanie katolickiego depozytu wiary przyjęło już wymiary procederu globalnego. Problem jest nie do ogarnięcia przez jedną duszę. Nie jesteśmy bezpośrednio odpowiedzialni za każde zło, które dzieje się na świecie. Natomiast możliwe są decyzje w skromnym zakresie osobistym – w perspektywie własnej odpowiedzialności za zbawienie własnej duszy i godnego uczczenia Pana Boga w Trójcy Świętej Jedynego.

---

Podstawa magisterialna tutaj
Podstawa analityczna tutaj

---

treści katolickie:
 sacerdoshyacinthus.com
 verbumcatholicum.com
 twitter.com/SacHyacinthus
 YouTube