Quae enim participatio justitiae cum iniquitate? Aut quae societas luci ad ténebras? Quae autem conventio Christi cum Belial? Aut quae pars fideli cum infideli?
„Cóż bowiem na wspólnego sprawiedliwość z niesprawiedliwością? Albo cóż ma wspólnego światło z ciemnością? Albo jakaż jest wspólnota Chrystusa z Beliarem lub wierzącego z niewiernym?” (2 Kor 6, 14-15).

Poważna katolicka debata teologiczna odwołuje się do pryncypiów Objawienia Bożego zawartego w Piśmie Świętym i Tradycji. Nie jest zatem zasadne transponować tę debatę w sferę personalną i czynić zeń kwestię subiektywnych opinii, opinijek, wyborów, gustów, decyzji, fascynacji i uprzedzeń.
Współistnienie prawdy i fałszu jest faktem oficjalnie aprobowanym i tolerowanym. Dramat Kościoła jawny od ponad pięciu dekad. Elementy doktryny i praktyki odkształconej podaje się jako integralną część katolickiego depozytu wiary, podczas gdy de facto są one niespójne z odwiecznym nauczaniem i praktyką Kościoła Katolickiego.
Uczciwe zdiagnozowanie tego stanu rzeczy to nie jest kwestia subiektywnych opinii, opinijek, wyborów, decyzji, gustów, fascynacji i uprzedzeń, ale kwestia obiektywnej niemożliwości pogodzenia prawdy (jasno wyrażonej przez odwieczne nieomylne Magisterium Kościoła) z odkształconą doktryną i praktyką, rozpowszechnianą jawnie od  ponad pięćdziesięciu lat. Obiektywna niemożliwość. Ta obiektywna niemożliwość uzasadnia się na bazie doktrynalnych pryncypiów katolickich i na wymaganiach niesprzedajnego rozumu (zasada niesprzeczności).

---

treści katolickie:
 sacerdoshyacinthus.com
 verbumcatholicum.com
 twitter.com/SacHyacinthus
 YouTube