„Diliges Dominum Deum tuum ex toto corde tuo et in tota anima tua et in tota mente tua: hoc est maximum et primum mandatum”
„Będziesz miłował Pana Boga swego całym swoim sercem, całą swoją duszą i całym swoim umysłem. To jest największe i pierwsze przykazanie” (Mt 22, 37-38).
.
„Zasadniczy obowiązek człowieka polega niewątpliwie na tym, aby każdy zwracał siebie i swe życie ku Bogu” (Pius XII, encyklika Mediator Dei).
W ostatnich kilkudziesięciu latach tendencje antropocentryczne w wielu środowiskach kościelnych zdeformowały i zateizowały życie ludzi należących do Kościoła. Można odnieść wrażenie jakoby całe życie chrześcijanina miało się obracać wokół relacji człowiek-człowiek, człowiek-świat. Problem aktualny – mniej czy bardziej – we wszystkich sferach życia kościelnego, niestety!
Problem bezczelnego wykreślania Pana Boga z zakresu spraw ludzkich nie jest problemem nowym. Jednakowoż w ostatnich kilkudziesięciu latach przybrał on na sile. Pytamy więc z troską i niepokojem: Jakie ziarna zostały rzucone na glebę Kościoła, skoro tak się dzisiaj sprawy mają? Jakie moce zostały uruchomione w Kościele, skoro tak się dzisiaj sprawy mają? Kto te ziarna rzucił? Kto te moce uruchomił? Co to są za ludzie? Jakie mają cele?
A o co chodzi? Tylko tytułem przykładu – kilka zaledwie przejawów odwracania się od Pana Boga, nie tylko w Polsce: zmniejszone zrozumienie obowiązku modlitwy, alergia na punkcie Tradycji, bezczelne ujmowanie czci Panu Jezusowi, rozsiadanie się człowieka w świątyni Pańskiej, zanik postawy klęczącej przed Bogiem, odwracanie się tyłem do Pana Jezusa ukrytego w Tabernaculum, szaleństwo tańca i układów choreograficznych rozmaitych, Komunie Święte świętokradzkie, uzurpacja pewnych posług liturgicznych, restrykcje liczne w przywracaniu najdoskonalszego aktu kultu – Mszy Świętej w tradycyjnym rycie rzymskim, zarzucanie tendencji schizmatyckich i sekciarskich katolikom wiernym Tradycji, wiernym prawowitej katolickiej doktrynie i liturgii (czy jest się katolikiem, jeśli zdradza się Tradycję?), zanik elementarnego pozdrowienia chrześcijańskiego „Niech będzie pochwalony Jezus Chrystus!” (diabeł pozaklejał usta polskim katolikom, nawet tym z najbardziej „pobożnych” grup i wspólnot – milczą, dlaczego?).
Jak nas poucza historia konstruowania wieży Babel, nie na wiele się zda nawet najbardziej szlachetnie motywowane majstrowanie wokół polepszenia doczesnych spraw ludzkich, jeśli cześć Boga idzie w odstawkę. Co jeszcze musi się zdarzyć, aby współczesny Polak i katolik uniżył się i ugiął pokornie kolana przed Panem Bogiem? Czy słyszymy dzisiaj kazania o konieczności – i o pięknie – uniżenia się człowieka przed Panem Bogiem?
Pan Bóg napomina: „Si ergo pater ego sum, ubi est honor meus? Et si Dominus ego sum, ubi est timor meus?, dicit Dominus exercituum ad vos, o sacerdotes, qui despicitis nomen meum et dicitis: «In quo despeximus nomen tuum?»” – „Skoro Ja jestem Ojcem, gdzież jest cześć moja, a skoro Ja jestem Panem, gdzież szacunek dla Mnie? To mówi Pan Zastępów do was, o kapłani: Lekceważycie imię moje, a jednak pytacie: Czym to okazaliśmy lekceważenie Twemu imieniu?” (Ml 1, 6).
Tu i ówdzie szuka się odpowiedzi na pytania o drogę Kościoła – co ma być drogą Kościoła? A przecież Pan Jezus już dawno na to pytanie odpowiedział i nam powiedział, i jasno powiedział, że On jest drogą. On sam! „Ego sum via” – „Ja jestem drogą” (J 14, 6)!
A św. Paweł, wierzący Apostoł, przestrzega: „Si in hac vita tantum in Christo sperantes sumus, miserabiliores sumus omnibus hominibus” – „Jeżeli tylko w tym życiu w Chrystusie nadzieję pokładamy, jesteśmy bardziej od wszystkich ludzi godni politowania” (1 Kor 15, 19).
W czasach zamętu powszechnego i w smutnym, wykoślawionym, antropocentrycznym kontekście pytamy o najbardziej fundamentalną kwestię Ewangelii: o odniesienie człowieka do Pana Boga. Konkretniej: o wiarę, nadzieję i miłość. Te cnoty łączą człowieka z Panem Bogiem.
Rozglądamy się za kaznodziejami, którzy nie są chorzy na antropocentryzm.
Rozglądamy się za kaznodziejami, którzy mówią nam o Panu Bogu.
Rozglądamy się za kaznodziejami, którzy prowadzą nas do uniżenia się przed Panem Bogiem.
Rozglądamy się za kaznodziejami, którzy klęczą przed Panem Bogiem.
Rozglądamy się za kaznodziejami, którzy uczą nas klękać przed Panem Bogiem.
Św. Jan Maria Vianney, wierzący proboszcz z Ars, mówił: „Przyjdzie dzień, gdy ludzie będą tak zmęczeni ludźmi, że wystarczy im powiedzieć o Bogu, żeby zobaczyć u nich łzy”.
Jacy mądrzy są Święci! Mówią nam o Panu Bogu – słowem i życiem. Codzienne czytanie ich żywotów i ich pism to lektura pożywna. Pouczająca. Teologiczna. Teocentryczna! Pewna i niezbędna.
I jeszcze jedno: w życiu Świętych jasno widać, że nawet w czasach zamętu powszechnego możliwa jest realizacja Ewangelii. Właśnie w czasach zamętu powszechnego z większą ostrością nam się ukazuje, jak wiele mamy do zrobienia i jak wiele zrobić możemy w służbie Bogu i Kościołowi. Perspektywy realizacji dobra i perspektywy wierności są szeroko i nagląco otwarte!
A wszystko zaczyna się od uniżenia się przed Panem Bogiem. Codziennie.
Wszystko zaczyna się od kolan pokornie zgiętych przed Panem Bogiem. Codziennie.
Mądry rozważy. Wprowadzi w czyn. Codziennie.
.
treści katolickie: sacerdoshyacinthus.com verbumcatholicum.com twitter.com/SacHyacinthus YouTube